Met het overlijden van George Kooymans verliest Nederland niet alleen een briljant muzikant, maar ook een cultureel baken. De medeoprichter van Golden Earring was een man van weinig woorden, maar zijn muziek zei alles.

Bron: golden-earring.nl

Kooymans was niet de flamboyante frontman, niet de uitgesproken publiekslieveling, maar hij was het kloppend hart van de band. Zijn gitaarspel — scherp, herkenbaar, meeslepend — gaf Golden Earring een unieke sound die generaties wist te raken. Van de eerste tonen van Radar Love tot de duistere spanning van Twilight Zone: het waren geen nummers, het waren belevenissen.

Wat begon in 1961 met een buurjongen en een gedeelde liefde voor muziek groeide uit tot een internationaal succesverhaal. Golden Earring was geen hype, maar een instituut. Zestig jaar lang stonden ze samen op het podium — een zeldzaamheid in de vaak vluchtige wereld van de popmuziek.

Toen begin 2021 bekend werd dat George Kooymans leed aan ALS, was dat niet alleen tragisch nieuws voor de man zelf, maar ook een onherroepelijk einde aan een tijdperk. De band besloot te stoppen. Zonder George geen Golden Earring — zo simpel was het. Dat besluit siert de band en toont hoeveel respect de leden voor elkaar hebben.

Kooymans bleef bescheiden tot het einde. Geen grootse interviews, geen publieke strijd met zijn ziekte, maar een waardige terugtrekking. En nu is hij stilletjes weggegaan, zoals hij leefde: zonder poeha, maar met een indrukwekkend nalatenschap dat nog generaties zal inspireren.

De muziek blijft. En in elk akkoord weerklinkt George Kooymans.