Roy Kelton Orbison (Vernon, Texas, 23 april 1936 – Nashville, Tennessee, 6 december 1988) was een Amerikaanse country- en rockzanger. Hij staat sinds 1987 in de Rock and Roll Hall of Fame en de Nashville Songwriters Hall of Fame. In 1989 werd hij opgenomen in de Songwriters Hall of Fame. In 2006 kreeg Orbison postuum een ster op de Music City Walk of Fame en in 2010 op de Hollywood Walk of Fame. In 2014 werd Orbison opgenomen in de Musicians Hall of Fame.
Roy Orbison begon zijn carrière in 1956 bij het platenlabel Sun Records dat geleid werd door Sam Phillips en waar ook Elvis Presley, Johnny Cash, Jerry Lee Lewis en Carl Perkins onder contract stonden of hebben gestaan. Met het nummer Ooby Dooby waarvan er zo’n 500.000 stuks werden verkocht en dat tot nummer 56 op de Billboard Top 100 kwam, scoorde hij zijn enige hit voor Sun. In de periode dat hij voor het platenlabel actief was, wist hij al dat zijn hart bij het zingen van ballads lag. Sam Phillips, de eigenaar van Sun Records, wilde echter dat Orbison uptempo songs opnam, dit zeer tegen de zin van Orbison. Toen Orbison een grote hit schreef voor The Everly Brothers (Claudette), zag hij zijn kans schoon en kocht zijn platencontract bij Sun Records af om zodoende ergens anders zijn geluk te kunnen beproeven.
Orbison kwam terecht bij het platenlabel RCA waar Elvis Presley vele hits opnam. Orbison bleef echter niet lang. Na een aantal nummers op plaat te hebben gezet verliet hij in 1959 het label en kwam terecht bij Monument Records dat onder leiding stond van Fred Foster.
Orbisons eerste single, Up Town, was een bescheiden succes en bereikte plaats 72 in de Billboard Top 100. De opvolger werd uitgebracht in 1960 en maakte van Roy Orbison een wereldster. Van Only the Lonely gingen ruim twee miljoen exemplaren over de toonbank en met dit nummer creëerde Orbison iets dat nog nooit eerder in de rock-‘n-roll was gehoord: de dramatische rockballad. Tussen 1960 en 1965 produceerde Orbison klassiekers als Running Scared, Crying, Blue Angel, Falling, Blue Bayou, It’s Over, In Dreams en Oh, pretty woman. Vaak rustig beginnend, bouwde Orbison langzaam naar een climax toe die zowel in de arrangementen als in de stem en teksten van Orbison tot uitdrukking werd gebracht. De stem van Orbison en de composities van zijn songs zouden hem de status van legende bezorgen. Er was echter nog een element dat de muziek van Orbison uniek maakte: hij had ook het talent om liedjes op een totaal vernieuwende manier te schrijven. Het was in de beginjaren zestig de gewoonte om een song volgens een vast patroon te schrijven (A,B,C,B,D,B). Orbison schreef echter bijvoorbeeld in schema’s als A,B,C,D…Z. Er kwam in het hele liedje dus geen enkele herhaling van zinnen voor. Het vroegste voorbeeld hiervan is de song Wedding Day uit 1961, maar In Dreams en Falling uit 1963 zijn de bekendste voorbeelden. Running Scared uit 1961 was een song die ook afweek van wat gewoon was op dit gebied doordat het refrein aan het einde van het lied zat in plaats van in het midden. Toen het contract bij Monument Records in 1965 afliep was Orbison een wereldster met platenverkopen die de 30 miljoen hadden overschreden.
Orbison tekende voor het MGM-label, dat bereid was om hem het tot dan hoogste bedrag ooit (1 miljoen dollar contant) voor een platenartiest te betalen. Verder kreeg hij de kans om in films te acteren. MGM bedong echter dat er per jaar 30 songs en 1 album geproduceerd moesten worden. Daarmee kwam de nadruk te liggen op de kwantiteit in plaats van op de kwaliteit van de songs, dit in tegenstelling tot wat bij Monument Records gebruikelijk was. De eerste single op het MGM-label is de top 20-hit Ride Away. Het zou zijn grootste hit voor MGM zijn. In 1966 haalde hij met Cry Softly Lonely One (top 52) zijn laatste hitnotering in Amerika. In Engeland had hij meer hits, met als hoogste notering Too Soon To Know dat in 1966 de top 3 haalde. Penny Arcade is in 1969 zijn laatste notering in Engeland. Het opkomen van de Beatles en andere Britse bands (The British Invasion) en de daarmee veranderende smaak bij het platenkopend publiek zorgde ervoor dat de aanwezigheid van Orbison in de hitlijsten minder werd. Verder vonden er grote tragedies in zijn privéleven plaats. Zijn vrouw Claudette kwam in 1966 om het leven bij een motorongeluk en twee van zijn drie zoons vonden in 1968 de dood bij een brand in zijn landhuis. De carrière van Orbison kwam in een diep dal terecht. De hits bleven uit en het (grote) publiek leek hem vergeten te zijn. Zijn concerten in Engeland werden nog wel goed bezocht, omdat de fans hem trouw bleven, maar in zijn thuisland Amerika bleek dat volkomen anders. Daar trad hij met regelmaat op voor een klein publiek.
In 1973 werd zijn contract bij MGM ontbonden. Een jaar later tekende hij bij Mercury Records en nam daar het album I’m Still In Love With You op. Niet alleen is dit album onder de artistieke maat vergeleken bij zijn vroegere werk, muzikaal gezien verraste Orbison de luisteraar niet meer met de vocale hoogstandjes die hem zijn bijnaam “The Big O” hebben opgeleverd. In 1977 tekende Orbison opnieuw bij Monument Records en nam het album Regeneration op. Dit album is beter dan het voorgaande, maar kon ook niet de vergelijking doorstaan met zijn vroegere werk. Een tweede album is afgemaakt (nooit uitgebracht) toen Orbison hartklachten kreeg, nadat hij optrad in een show ter nagedachtenis aan Elvis Presley, die kort daarvoor overleed. Hij onderging een hartoperatie en kreeg 3 bypasses.
Kort daarna verliet Orbison Monument Records. In 1979 tekende hij bij Aslyum Records en bracht daar het album Laminar Flow uit. Het album bevatte matige discoachtige liedjes met uitzondering van Poor Baby en Hounddog Man. Ondertussen is er achter de schermen iets op gang gekomen, want Orbison was dan wel niet meer een succesvol platenartiest, zijn werk uit de jaren zestig heeft echter wel zijn sporen nagelaten bij jongere collega’s. Linda Ronstadt nam Blue Bayou op (1977), Don McLean Crying (1980) en Van Halen Oh, pretty woman (1981) en allen scoorden zij daarmee grote hits. Zelf scoorde Orbison samen met Emmylou Harris in 1980 eindelijk weer een hit met That Loving You Feeling Again. Het leverde hem zijn eerste Grammy Award op.
Vanaf die tijd begon Orbison aan een comeback te werken en kwam hij meer en meer in de spotlights te staan. Zo stond hij in het begin van de jaren tachtig in het voorprogramma van de Eagles en liet zich daardoor aan een groter en jonger publiek zien. In 1983 verscheen hij op televisie door een concert te geven getiteld Roy Orbison live in Austin City Limits Texas. In 1985 trad hij op bij Farm Aid en bracht hij een nieuwe single uit, Wild Hearts. Het is een ballad die een ouderwets goede Orbison laat horen. Het grote publiek merkte deze song echter niet op. Ook maakte hij dat jaar een album met zijn oude Sunmaatjes Jerry Lee Lewis, Carl Perkins en Johnny Cash. Het album heette The Class of ’55. In 1986 werd het nummer In Dreams gebruikt in de cultfilm Blue Velvet, geregisseerd door David Lynch. Hierdoor kwam Orbison onder de aandacht van een jong publiek. Velen wilden weten wie de zanger van In Dreams is en ontdekten daardoor de muziek die Orbison tot dan gemaakt had. In 1987 nam Orbison samen met k.d. lang Crying opnieuw op als een duet. Het nummer werd in Amerika een hit en het leverde hem opnieuw een Grammy Award op. In hetzelfde jaar werd hij opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame dat een jaar eerder in het leven was geroepen. Daarmee werd de status van Roy Orbison als belangrijke pionier en vernieuwer van de rock-‘n-roll officieel bevestigd en erkend door de muziekindustrie. In datzelfde jaar nam hij een televisiespecial op waarvan de zwart-wit video Roy Orbison and Friends, A Black and White Night uitkwam. In deze show bracht Orbison al zijn grote hits, inclusief twee nummers van zijn dan nog nieuw uit te komen album, ten gehore. Hij werd omringd door gastmuzikanten als Bruce Springsteen, Elvis Costello, Bonnie Raitt, Tom Waits, Jennifer Warnes, k.d. lang, Jackson Browne, J.D. Souther en James Burton (ex-gitarist van Elvis Presley). De laatste twee genoemden zijn in duet in de clip. Orbison kwam eindelijk terug aan de top en maakte dat nog eens duidelijk door in 1988 deel uit te maken van de supergroep The Traveling Wilburys, waarvan ook Bob Dylan, George Harrison, Jeff Lynne en Tom Petty deel uitmaakten. Het debuutalbum heette Traveling Wilburys Vol. 1, waarvan wereldwijd miljoenen exemplaren verkocht werden. Orbison stierf op 6 december 1988 plotseling als gevolg van een hartstilstand bij zijn moeder thuis in Hendersonville, een voorstadje van Nashville. Orbison was in voorbereiding op een wereldtournee. Zijn stoffelijk overschot werd begraven in een anoniem graf op de Westwood Village Memorial Park Cemetery in Los Angeles.
Zijn nieuwe album werd in januari 1989 postuum uitgebracht onder het Virginlabel. De single You Got It werd een wereldwijde hit. De enige keer dat Orbison You Got It voor een publiek zong was drie weken voor zijn dood op het Diamond Awards Festival in het Sportpaleis in Antwerpen, waar hij een Diamond Award kreeg, omdat hij 25 jaar tot de “top of the bill” behoorde. De opnames van dat optreden werden gebruikt voor de videoclip van You Got It. De tweede single, She’s a mystery to me werd ook een hit. Dit nummer werd voor Orbison geschreven door Bono en Edge van U2. In 1992, vier jaar na zijn dood, werd het nummer I Drove All Night een hit in Engeland en bereikte daar de 7e plaats. De opvolger Crying (duet met k.d. lang) haalde in datzelfde jaar de 13e positie. Roy Orbison was, in tegenstelling tot veel van zijn tijdgenoten, helemaal terug aan de top toen hij stierf en keek vooruit naar nieuwe dingen en niet terug op oude vergane glorie. Vandaag de dag wordt hij door velen in de muziek business erkend als een van de grootste artiesten die de rock-‘n-roll heeft voortgebracht. Zijn platen blijven goed verkopen en zijn in aantal de 100 miljoen ruim gepasseerd. Hij is voorbeeld en inspiratie voor vele artiesten en dat voor iemand tegen wie producer Jack Clement (Sun Records) ooit zei; “Roy, you’re never gonna make it as a ballad singer“.
Bron: helenas.nl
...
De autoradio met cd-speler, een vertrouwd entertainmentsysteem dat veertig jaar in auto’s aanwezig was, verdwijnt bijna. De Subaru Forester lijkt de laatste nieuwe auto te zijn die nog een cd-speler in de autoradio heeft. Automobilisten worden vanaf nu geacht gebruik te maken van streamingdiensten of gewoon naar de vertrouwde radio te luisteren.
Subaru heeft de Forester ontdaan van de autoradio met cd-speler als onderdeel van een modelupdate. De cd-speler is vervangen door ingebouwde streamingdiensten via Apple CarPlay en Android Auto, aldus de Tubantia.
Dit markeert het einde van vier decennia van cd-spelers in personenauto’s. Mercedes-Benz was het eerste automerk dat in 1985 de cd-speler introduceerde, als opvolger van de autoradio met cassettespeler. Het cassettedeck verdween al in 2009, met de laatste aanwezigheid in de Lexus.
Niet iedereen is tevreden met het verdwijnen van de autoradio met cd-spelers. Veel respondenten zijn ontsteld over het gebrek aan deze functie. Ongeveer 20% van de bestuurders geeft nog steeds de voorkeur aan cd’s in hun auto.
Ondanks het verdwijnen van de cd-speler en de opkomst van streamingdiensten op het dashboard van de auto, blijft het gewoon mogelijk om naar de ‘oude vertrouwde’ radio te luisteren. Elke nieuwe auto heeft nog gewoon FM en bij veruit de meeste nieuwe auto’s worden nu standaard geleverd met DAB+.
Maar via internet luisteren kan ook. Het grote voordeel van online luisteren is dat je via internet naar duizenden radiostations uit de hele wereld kun luisteren en naar streamingdiensten zoals Spotify en Youtube. Maar er zitten ook nadelen aan. Bestuurders moeten de diensten bedienen via infotainmentschermen, wat leidt tot afleiding tijdens het rijden. Daarnaast zit de gemiddelde radioluisteraar ook niet te wachten op duizenden radiostations. Zij willen vooral hun favoriete stations kunnen beluisteren. Meestal zijn dit er maar een hand vol.
Bron: RadioWereld.NL
...
Wolter Kroes hoopt net als Frans Bauer een eigen reallifesoap op televisie te krijgen. “Het is natuurlijk wel een hele grappige familie hè, die Kroesjes bij mekaar”, meent hij zelf.
Frans Bauer heeft dit jaar ongelooflijk veel succes geboekt met zijn reallifesoap op NPO 1. Er keken zóveel mensen dat er rond de feestdagen een heuse kerstserie van verschijnt. En daar is Wolter Kroes best een beetje jaloers op. Hij denkt dat zijn gezin namelijk ook leuk genoeg is voor een eigen realityserie en doet in de Party een open sollicitatie.
Hopelijk denken de tv-baasjes ook aan hem, aldus Wolter. “Ik zou er wel voor open staan. Het is natuurlijk wel een hele grappige familie hè, die Kroesjes bij mekaar, haha. Vijf kinderen, Tes erbij, het zou weleens hilarisch kunnen worden, denk ik. Maar ik moet er goed over nadenken, want het heeft wel een impact op je privéleven.”
Wolter vreest namelijk ten prooi te vallen aan de wokegemeenschap. “De wereld is zo verhard, er is altijd kritiek op van alles. Dan denk ik: wil je dat je gezin aan gaan doen?”
Inmiddels heeft Wolter echter wel de status bereikt om een eigen soap te krijgen, vindt hij. De zanger wijst erop dat zijn liedje Viva Hollandia legendarisch is. “Qua bekendheid mijn grootste hit. Het is eigenlijk een tweede volkslied geworden.”
Dat liedje vervult volgens hem een belangrijke functie in Nederland. “Het is een verbindingsplaat geworden. Alle soorten mensen, alle kleuren, iedereen zingt Viva Hollandia mee. Dat maakt me wel apetrots hoor.”
Bron: Mediacourant.nl
...
Er komt geen Radio 555 op de landelijke actiedag voor slachtoffers van het oorlogsgeweld in het Midden-Oosten. Het maatschappelijk debat over Israël, Gaza en Libanon wordt zo verhit gevoerd dat mediapartijen volgens het AD vrezen voor onrust of reputatieschade. Ook De Telegraaf berichtte over verhitte gesprekken tussen de omroepen binnen de NPO.
De commerciële radiozenders hebben het idee voor een gemeenschappelijke uitzending afgewezen. De partijen kiezen er voor om op de actiedag spotjes uit te zenden om aandacht te vragen. “Wij hebben erover gesproken en kwamen tot de conclusie dat dit onderwerp te polariserend zou zijn”, zegt een woordvoerder van DPG Media.
Volgens Mediahuis Radio, eigenaar van onder meer Radio Veronica en 100% NL, ligt het niet aan het onderwerp. Tegenover de krant zeggen ze: “We gaan uiteraard aandacht besteden aan deze actie, maar is het effectiever door op heel veel radiozenders hetzelfde uit te zenden of om aandacht te vragen met eigen items en in radiospotjes? Volgens ons is dat het laatste.”
De actiedag is gepland op woensdag 16 oktober.
Radiozenders sloegen eerder de handen ineen om geld op te halen voor een ramp. Onder de noemer Radio 555 werd daarbij de hele dag radio gemaakt, waarbij radio-dj’s van verschillende stations samen presenteerden. De laatste keer gebeurde dat in 2022, na het uitbreken van de oorlog in Oekraïne. Mattie en Wietze werden toen, na een jarenlange ruzie, weer herenigd.
Radio 555 werd ook in 2010 opgezet, voor de slachtoffers van de aardbeving in Haïti. Daarbij werd ruim 8,6 miljoen euro opgehaald. In 2005 werd de eerste editie gehouden van Radio 555. Die was toen bedoeld voor van de slachtoffers van de tsunami in Zuidoost-Azië. De actie leverde toen iets meer dan 5 miljoen euro op.
Bron: radiofreak.nl
...
Caterina Germaine Maria Valente (Parijs, 14 januari 1931 – Lugano, 9 september 2024) was een Frans-Italiaanse zangeres. Ze was in de jaren vijftig tot omstreeks 1965 in Nederland en België enorm populair. Valente was samen met haar broer Silvio Francesco ook succesvol in het theater, de film en later op tv.
Valente werd geboren te Parijs als dochter van de accordeonist Giuseppe Valente, en de muzikale clown Maria Valente. In 1952 huwde ze met jongleur Erik von Aro, die haar manager werd.
Ze begon als zangeres en danseres bij het circus Grock en maakte in 1953 haar eerste platenopnamen als zangeres van het orkest Kurt Edelhagen op het platenmerk Polydor. Haar eerste grote hit had ze in 1954 met Ganz Paris träumt von der Liebe, de Duitse vertaling van I love Paris van Cole Porter. Malaguena dateert uit datzelfde jaar.
Ze werd tussen 1954 en 1962 de bekendste schlagerzangeres. Midden jaren 1950 trok Valente geregeld met Bobbejaan Schoepen op tournee door Duitsland. In 1960 bracht ze ook een door Schoepen gecomponeerd succesnummer uit in Italië: In de schaduw van de mijn, ofwel Amici miei. In 1955 stond ze in Nederland in de hitparade met achtereenvolgens Malaguena, The breeze and I, Siboney, Baiao Bongo en Fiesta Cubana. 1956 zette ze in met de Franse en Spaanse versie van Granada waarna ze in de film Bonjour, Kathrin de gelijknamige song zong, en Steig’ in das Traumboot der Liebe. Uit hetzelfde jaar dateert Wo meine Sonne scheint, de Duitse vertaling van Island in the sun van Harry Belafonte en Bouquet de rêves. Tiptipitipso uit 1957 was begin 1958 haar eerste grote hit in de Nederland en België, gevolgd door Spiel’ noch einmal für mich Habanero, in het Frans Jéremie, met Une nuit à Rio Grande als b-zijde. In juli 1958 stond ze ook met Melodia d’ amore in de hitlijsten.
In 1959 stapte ze over naar Decca. Daar werd ze begeleid door het RIAS Tanzorchester van Werner Müller.[2] Tschau, tschau Bambina, de Duitse vertaling van Domenico Modugno’s San Remohit Piove, werd in Nederland in 1959 nummer 1 en stond zes maanden in de hitparade. Met Sweetheart, my darling, mijn schat/Bon giorno deed ze het nog beter; het werd eveneens nummer 1 en stond acht 8 maanden in de hitparade. Polyglot Caterina, die inmiddels in twaalf talen zong, zong het nummer in een merkwaardig Nederlands, in een arrangement van Werner Müller. In 1959 stond ze met negen nummers in de Duitse hitparade. Tot 1963 stond ze in de Lage Landen bijna onafgebroken in de hitparade met al of niet originele Nederlands- en Duitstalige nummers als La strada del amore, Mijn souvenir (My happiness van Connie Francis), Marina (Rocco Granata), Adonis/Er is geen dag, Zu viel Tequila (Too much tequila), Zeeman (Seemann van Lolita), Itsy bitsy, teeny weeny (Brian Hyland), Oh, Valentino (Connie Francis), Ein Schiff wird kommen (Lale Andersen), Suco, suco (Alberto Cortez, Ping Ping), Pepe (Duane Eddy), Quando, quando (samen met broer Silvio Francesco, oorspronkelijk een San Remohit uit 1962 van Tony Renis), Gondola, gondoli en Tango Italiano, (eveneens San Remohits uit 1962, van respectievelijk Bruni en Ernesto Bonino en Milva en Sergio Bruni), Tout l’amour (Passion flower), Leçon de twist (ook samen met broer Silvio Francesco).
Toen eind jaren zestig haar ster in Europa begon te tanen, trok ze naar de Verenigde Staten, waar ze, net als Ivo Robic, via de Perry Como-show al bekendheid genoot. Como had in 1962 al Caterina aan haar opgedragen. Ze zong nu meer jazzy nummers en chansons. In 1974 laste ze een pauze in om haar zoon Alexander ter wereld te brengen en daarna trok ze verder de wereld rond, waarbij ze haar stemvirtuositeit etaleerde. In de jaren tachtig trad ze regelmatig op in Duitse televisieshows, waarna het stiller rond haar werd. Uit die jaren dateert een potpourri-album van haar vroegere hits. Sindsdien leefde ze teruggetrokken in haar villa in Zwitserland, aan het meer van Lugano, waar ze op 9 september 2024 overleed. Ze werd 93 jaar oud.
Bron: www.helenas.nl
...
recies 35 jaar nadat Telekids voor het eerst op televisie te zien was, dragen presentatoren Carlo Boszhard en Irene Moors hun archief over aan Beeld & Geluid. De schenking bevat onder meer verschillende kostuums, beelden van achter de schermen en props die werden gebruikt in de show.
Denk je aan Telekids, dan denk je aan De Mega Blubber Power Race en Pittige Tijden, een variant op soapserie Goede Tijden, Slechte Tijden. In de overgedragen collectie van Telekids zitten onder meer de kostuums van deze programmaonderdelen, maar bijvoorbeeld ook het script van de allereerste Telekids-aflevering die Carlo en Irene samen presenteerden.
“Telekids stond in de jaren ’90 voor het zaterdagochtend gevoel. Puur jeugdsentiment waar
wij nog vaak op worden aangesproken. Daarom is het geweldig dat wat er nog is aan
Telekids ‘relikwieën’, goed bewaard blijft. Telekids wordt museaal, wie had dat ooit
gedacht?”, reageren Carlo en Irene.
Kinderprogramma Telekids begon op 2 oktober 1989 als een van de eerste programma’s van de nieuwe commerciële omroep RTL-Véronique, tegenwoordig beter bekend als RTL. In eerste instantie was de presentatie alleen in handen van Irene Moors, maar na de komst van Carlo Boszhard als mede-presentator groeide het programma uit tot groot succes. Een generatie Nederlandse kinderen groeide op met het programma én de vloeiende dynamiek van het presentatieduo van Carlo en Irene.
Op 2 oktober 1999 kwam na tien jaar een einde aan het tijdperk Telekids met Carlo en Irene. Het presentatieduo maakte in de jaren daarna met veel succes 15 jaar Life & Cooking
(Life4You) op de zondagmiddag en twaalf seizoenen van De TV Kantine.
Beeld & Geluid is vereerd met deze Telekids-collectie een stuk televisiegeschiedenis toe te kunnen voegen aan haar collectie.
Bron: Spreekbuis.nl
...
van 30 september tot 4 oktober hebben 2 dj’s van Radio Continu ruim 500 kilometer gefietst van Maastricht naar Pieterbuuren , het Tour de Pieterpad.
Tijdens deze rit is er geld ingezameld voor “Make a Wish” een organisatie die wensen voor zieke kinderen vervult.
https://makeawishnederland.org/
Het exacte bedrag wat ingezameld is, is nog niet bekend, maar word in de week van 7 oktober bekend gemaakt.
Er worden nog wat items geveild en doneren kan nog steeds.
Ga daarvoor naar de website van Radio Continu.
https://radiocontinu.nl/nieuws/tour-de-pieterpad-24/
Namens het team van Radio Expansie gefeliciteerd met deze prestatie.
...
1Twente, de lokale omroep voor een groot deel van Twente, is voor de vierde keer uitgeroepen tot beste lokale omroep van Nederland. De omroep won de prijs vanavond tijdens de jaarlijkse uitreiking van de Lokale Media Awards. Ook OPEN Rotterdam, RTV NOF uit Noordoost-Friesland en Studio Alphen/Studio Kaag en Braassem waren genomineerd voor de prijs, maar grepen ernaast.
1Twente, dat samen met Twente FM de streekomroep voor Twente aan het vormen is, won de prijs voor beste lokale omroep al drie keer eerder. De laatste keer was in 2019. Daarvoor kreeg de omroep de prijs in 2012 en 2011.
De vakjury prees de omroep “voor hun indrukwekkende stappen op het gebied van professionalisering, vernieuwing en talentontwikkeling”.
De vakjury benoemt de manier waarop 1Twente, dat in een steeds groter gebied opereert, toch het oog voor het hyperlokale nieuws houdt. Bijvoorbeeld door te kiezen voor het werken met deelredacties verdeeld over de streek, waardoor journalisten naar eigen zeggen dicht bij het publiek blijven werken dat ze bedienen.
Dat 1Twente de prijs opnieuw wint, geeft volgens omroepdirecteur Flip van Willigen een duidelijk signaal af. “Het zegt zoveel over hoe alle mensen bij ons werken. Dat ze de drive hebben om elke dag iets te doen wat we nog niet eerder gedaan hebben. En dat het ons lukt om in dat steeds groter wordend gebied de lokaliteit te behouden, daar word ik heel blij van”, zegt hij op de site van 1Twente.
Bron: Radiofreak.nl
...
Sandra & Andres is de naam waaronder zangeres Sandra Reemer en zanger-componist Dries Holten in de periode van 1966 tot 1975 samen optraden. Ze waren in 1966 bij elkaar gebracht door Hans van Hemert in Utrecht.
Als duo behaalden zij een vierde plaats tijdens het Eurovisiesongfestival van 1972 met Als het om de liefde gaat. Winnaar dat jaar was de inzending van Luxemburg: Vicky Leandros met Après toi.
In 1975 verbrak Holten de samenwerking en vormde met Rosy Pereira een nieuw duo: Rosy & Andres. Sandra Reemer ging verder als solozangeres en tv-presentatrice. Zij heeft twee keer solo aan het Eurovisiesongfestival deelgenomen. In 1976 met The party’s over, waarmee ze op de 9e plaats kwam en in 1979 onder de naam Xandra met Colorado. Met dat laatste nummer bereikte ze de 12e plaats.
Reemer overleed op 6 juni 2017 op 66-jarige leeftijd en Holten op 15 april 2020 op 84-jarige leeftijd.
Bron: helenas.nl
...
Rien van Wijk is 23 september op 84 jarige leeftijd overleden. Van Wijk was een invloedrijke Nederlandse regisseur en producer, vooral bekend als de grondlegger van het iconische muziekprogramma Toppop.
Van Wijk voltooide de filmacademie in Amsterdam en begon zijn carrière als cameraman bij de animatiestudio van Joop Geesink. Eind jaren 60 trad hij in dienst bij de AVRO, waar hij zijn passie voor muziek en televisie combineerde in diverse jongerenprogramma’s, waaronder Doebidoe. In 1970 introduceerde Van Wijk bij de AVRO het muziekprogramma Toppop, het eerste wekelijkse televisieprogramma in Nederland dat volledig gewijd was aan popmuziek. Zijn innovatieve stijl en gebruik van baanbrekende beeldtechnieken maakten het programma tot een groot succes. Van Wijk regisseerde de eerste 250 afleveringen van Toppop, waarin hij vele internationale sterren als Queen en David Bowie naar Nederland haalde.
In 1980 vervolgde Van Wijk zijn loopbaan bij de TROS, waar hij onder andere verantwoordelijk was voor programma’s als Showbizzquiz, Op Volle Toeren, en Popformule 1. Ook was hij pionier in het brengen van mode op televisie met programma’s als TROS Modemagazine.
Journalist Tom Steenbergen schreef in november 2020 het boek 50 jaar Toppop. Hierin beschrijft hij dat het legendarische popprogramma ontstond tijdens een vakantie van Rien van Wijk in Griekenland. ‘Daar bedacht Van Wijk de naam Top Pop. Later werd het Toppop, maar in zijn programmavoorstel aan de AVRO directie was het nog AVRO’s Top Pop. In het A4-tje waarin hij de synopsis beschreef, stelde hij voor, dat het wekelijkse programma iedere dinsdagavond van half acht tot acht uur moest worden uitgezonden. En dat iedere kijker per briefkaart kenbaar kon maken welke groep of artiest hij of zij de volgende week terug wilde zien of wie er nieuw bij moest komen.’ Steenbergen beschrijft verder dat Rien van Wijk niet alleen de bedenker en regisseur van Toppop was. ‘Hij selecteerde in eerste instantie ook de artiesten en was dus ook samensteller.’
De eerste proefopname van Toppop was op 28 augustus 1970. Lars Boom en Ad Visser waren het eerste presentatieduo. Boom viel na twee uitzendingen af. De eerste tv-studio waar Toppop werd opgenomen was Studio Bellevue op de Leidsekade in Amsterdam; voorheen de studio van eerdere tv (pop)programma’s zoals Fanclub van de VARA en Hoepla van de VPRO.
Met dank aan Tom Steenbergen voor het gebruik van citaten uit zijn boek.
Bron: spreekbuis.nl
...Luister online naar de beste internet piraten hits bij Radio Expansie. Met meer dan 20 studio’s en onze Jukebox draaien we 24/7 de lekkerste hits voor groot en klein.
Radio Expansie biedt dé beste internet piraten hits aan via de website en app. Na jarenlang in het illegale circuit piraten muziek gedraaid te hebben zitten hier verschillende studio’s die graag muziek willen draaien om het legaal aan te bieden aan de luisteraars. Door de verschillende studio’s is er voor jong en oud geweldige muziek. Radio Expansie is uw beste keuze om online naar de mooiste geheime radiostations, muziek en piratenhits te luisteren. Als een online radiostation legaal internetradiostream kunnen we 24 uur per dag luisteren naar de beste muziek en we spelen continu de beste geheime kanaalstreams en platen in onze oude muziekcollectie.
Door de gigantische boetes is het niet meer haalbaar om op de FM te draaien en hebben alle studio’s van Radio Expansie de keuze gemaakt om online de beste piraten hits te realiseren voor jou! Het is mogelijk om via de app verzoekjes aan te dragen door rechtsonderin op het logo van WhatsApp te klikken. Onze studio, welke op dat moment aan het draaien is, zal jouw verzoekje dan meenemen zodat je kan genieten van jouw muziek! Ook kan je in de Jukebox jouw muziek toevoegen als op dat moment geen van de studio’s aan het draaien is.
Na met meerdere Online Piraten fans het idee te hebben gedeeld om een online piraterijstation te openen, blijkt dat andere ervaren geheime radio-dj’s en studio’s ook veel animo hebben om op dezelfde manier radio uit te zenden, namelijk via het internett. Eric Moes is toen tot de conclusie gekomen om dit initiatief op te zetten en zo is Radio Expansie als de internet piraten partij ontstaan.